Mając 50 lat zazwyczaj mamy już dorosłe dzieci , a naszymi "dziećmi " stają się rodzice , którzy wymagają naszej troski i opieki.
Niestety - bardzo często chronią nas przed swoim bólem i niedomaganiami.
Martwią się o nas i nie chcą zasypywać nas swoimi troskami.
I to jest błąd - bo wtedy zbyt późno reagujemy na poważne choroby rodziców
- tak jest z Alzheimerem - pierwsze objawy kojarzą się z zapominaniem i zazwyczaj nie zwracamy na nie uwagi.
Często rodzice nawet nie przyznają się do tego.
" Choroba Alzheimera to problem, który dotyka w większym stopniu otoczenie pacjenta niż jego samego. Oczywiście pacjenta dotyka bezpośrednio, ale to nie on cierpi, bo o tym nie wie. On żyje sobie po swojemu, często jest nawet wesoły, choć oczywiście czasem może też cierpieć – w zależności od tego, jakie ma objawy (...). Jednak w większości przypadków pacjent z otępieniem to pacjent wesołkowaty, bezkrytyczny. On się nie martwi niezapłaconymi rachunkami, tym, czy jest jedzenie czy nie ma, czy zażyje lek czy nie zażyje, czy – wreszcie – kontroluje czynności fizjologiczne czy nie. To nie jest jego problem. On się nie wstydzi, że powie coś niestosownego czy że traci kontrolę nad zwieraczami. To problem jego opiekunów, czyli – jeśli żyją – najczęściej współmałżonków, a więc też starszych ludzi.
A jeśli nie żyją, opieka staje się obowiązkiem dorosłych dzieci?
I wtedy nie ma jednego prostego rozwiązania (...). Rodzic nie może porzucić małego dziecka, bo jak porzuci, to jest to oczywiście niemoralne i nieakceptowane społecznie. Sprawę nagłaśniają media, wkracza policja, bo dziecko zostało zostawione własnemu losowi. A starość to jedynie odwrócenie tej sytuacji. Zostaje niesprawny rodzic, który kiedyś zrobił wszystko, co w jego mocy, żeby to dziecko wychować, a teraz dziecko jest gdzieś w świecie czy nawet w tym samym mieście, a problem starości rodzica go nie interesuje. Opinia publiczna jest jednak mniej oburzona pozostawieniem samotnego, starszego człowieka niż porzuceniem dziecka, choć oba przypadki są nieludzkie i powinny być karane. " - fr
Niestety - bardzo często chronią nas przed swoim bólem i niedomaganiami.
Martwią się o nas i nie chcą zasypywać nas swoimi troskami.
I to jest błąd - bo wtedy zbyt późno reagujemy na poważne choroby rodziców
- tak jest z Alzheimerem - pierwsze objawy kojarzą się z zapominaniem i zazwyczaj nie zwracamy na nie uwagi.
Często rodzice nawet nie przyznają się do tego.
" Choroba Alzheimera to problem, który dotyka w większym stopniu otoczenie pacjenta niż jego samego. Oczywiście pacjenta dotyka bezpośrednio, ale to nie on cierpi, bo o tym nie wie. On żyje sobie po swojemu, często jest nawet wesoły, choć oczywiście czasem może też cierpieć – w zależności od tego, jakie ma objawy (...). Jednak w większości przypadków pacjent z otępieniem to pacjent wesołkowaty, bezkrytyczny. On się nie martwi niezapłaconymi rachunkami, tym, czy jest jedzenie czy nie ma, czy zażyje lek czy nie zażyje, czy – wreszcie – kontroluje czynności fizjologiczne czy nie. To nie jest jego problem. On się nie wstydzi, że powie coś niestosownego czy że traci kontrolę nad zwieraczami. To problem jego opiekunów, czyli – jeśli żyją – najczęściej współmałżonków, a więc też starszych ludzi.
A jeśli nie żyją, opieka staje się obowiązkiem dorosłych dzieci?
I wtedy nie ma jednego prostego rozwiązania (...). Rodzic nie może porzucić małego dziecka, bo jak porzuci, to jest to oczywiście niemoralne i nieakceptowane społecznie. Sprawę nagłaśniają media, wkracza policja, bo dziecko zostało zostawione własnemu losowi. A starość to jedynie odwrócenie tej sytuacji. Zostaje niesprawny rodzic, który kiedyś zrobił wszystko, co w jego mocy, żeby to dziecko wychować, a teraz dziecko jest gdzieś w świecie czy nawet w tym samym mieście, a problem starości rodzica go nie interesuje. Opinia publiczna jest jednak mniej oburzona pozostawieniem samotnego, starszego człowieka niż porzuceniem dziecka, choć oba przypadki są nieludzkie i powinny być karane. " - fr
0 komentarze:
Prześlij komentarz